Hout op het strand.
En toen lag er hout op het strand.
Bulten hout.
Hout voor iedereen.
Alle jutters, gelegenheidsjutters en anderen waren er om hun aanhanger vol te laden.
Dolle pret en iedereen kon zijn hebzucht volledig bevredigen.
Met wagens vol, ver over hun laadvermogen, werd het hout afgevoerd.
Om dan op de badweg staande gehouden te worden door een agente van politie.
Deze dacht dat dit een uitgelezen moment was om de eilanders eens even op de regels te wijzen.
Gordel niet om, geen papieren bij je, een uitstekende lading die niet is voorzien van de juiste markering, deze mevrouw kon haar even helemaal uitleven.
Wat een verstand om uitgerekend om zo´n moment de eilanders even op de vingers te tikken.
Deze agente woont nog niet lang genoeg op Vlieland om eerder een aanspoeling van een deklast hout mee te maken.
Bij een deklast hout op het strand slaat het menig Vlielander in de bol, hout laden en thuis brengen, zoveel mogelijk.
In je pendek de branding in gaan om hout te pakken, desnoods een duikpak aan en duikbril op en te water.
Met je jeep van meer dan 50.000 euro in de golven om hout te bemachtigen.
Hout laden tot de assen van je wagen breken, met kreunende wiellagers op weg naar huis.
Met de vlam in de pijp het strand af de Badweg op en dan staat daar ineens de sterke arm.
Een jutter kreeg maar liefst vier bonnen.
De laatste keer dat er een deklast hout op het strand lag is tien jaar geleden.
Laat die Verrekte Vlielanders zich nu eens een keer in de tien jaar lekker uitleven met hun hout en ga daar als import agent van politie je niet mee bemoeien.
Ga als politieagent eens op zoek naar die types die de fiets achter uit je tuin of zelfs schuur jatten of degenen die er een teringzooi van maken op weg naar hun charterschip.
Of neem een die Vlielanders te grazen die nog steeds veel te hard rijden.
En deze politiejuf noemt zich aan de wal vast en zeker een Vlielander.
En dit soort Vlielanders is net en plaag, er komen er steeds meer van.
Begrijpen weinig tot niets van het begrip eilander.
Inmiddels schijnen de bekeuringen ingetrokken te zijn.
Een hoopgevende gedachte dat er collega’s op het bureau rond lopen die het wel snappen.
Islander, september 2004
